Umiłowany Ojcze Święty!

Na rozległych polach otaczających Niepokalanów rośnie chleb. Z małych ziarenek wyrosły falujące łany zboża, które wraz z pracowitym i wiernym ludem tej ziemi kłaniają się ołtarzowi Jezusa Chrystusa. Przy tym ołtarzu stajesz Ty, Umiłowany Pasterzu dusz naszych, aby jako Najwyższy Kapłan Jezusa Chrystusa podnieść na patenie "owoc ziemi oraz pracy rąk ludzkich" chleb, który stanie się eucharystycznym Ciałem.

Niepokalanów zaczął się od skromnej figury Matki Bożej, którą postawił wierny Jej Rycerz, wierny aż do głodowego bunkra - Ojciec Maksymilian Kolbe. Przy znaku Niepokalanej rósł klasztor i dziś stał się wielkim sanktuarium. Do tego sanktuarium spieszą upracowani rolnicy oraz wierni: Łodzi, Sochaczewa, Kutna, Łowicza, Skierniewic, Płocka, Wyszogrodu, Żyrardowa i innych miast.

Ojcze Święty! Ty, który sam jesteś laborem exercens homo na niwie Kościoła powszechnego, rzuć ziarno Bożego słowa a chłonną glebę wiernych serc tu zgromadzonych - będzie ono wzrastało w urodzajne kłosy na zagonach Kościoła, będzie wzrastało w miłości.

"Rycerz Niepokalanej" nr 8 (1983), s. 230.