Wartość słowa i czynu

Ludwik Bartosik (imię zakonne: Pius) urodził się 21 sierpnia 1909 r. w Kokaninie (Borków Stary) niedaleko Kalisza. Został ochrzczony zgodnie z ówczesnym zwyczajem już następnego dnia, 22 sierpnia. Był najstarszym synem Wojciecha i Wiktorii. Miał siostrę Marię i brata Stanisława. 3 lipca 1919 r. przyjął Pierwszą Komunię. Jego życie nie było łatwe, gdyż ojciec, z zawodu szewc, zmarł, gdy Ludwik miał 12 lat. Samotnej matce trudno było utrzymać rodzinę. Ludwik był bardzo zdolnym dzieckiem i dzięki pomocy rodziny i miejscowego proboszcza udało mu się rozpocząć naukę w gimnazjum państwowym im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu. W Kaliszu poznał lepiej Zakon franciszkański i to tamtejsi zakonnicy w 1923 r. wysłali go do Małego Seminarium Franciszkańskiego w Sanoku. W 1924 r. przeniósł się do Małego Seminarium Franciszkańskiego we Lwowie. Tam 8 grudnia 1924 r. został przyjęty do Rycerstwa Niepokalanej (MI) przez samego o. Alfonsa Józefa Kolbego.

4 września 1926 r. wstąpił do Zakonu Ojców Franciszkanów Konwentualnych we Lwowie, a 7 września otrzymał habit zakonny oraz nowe imię Pius. Rok później, 8 września, w łódzkich Łagiewnikach złożył pierwsze śluby zakonne. Śluby wieczyste złożył 21 lutego 1931 r. we Lwowie na ręce prowincjała o. Kornelego Czupryka. Ciekawe jest, że dzień później, 22 lutego dokonał prywatnego aktu dobrowolnego oddania się siebie Panu Jezusowi i Matce Najświętszej.

W opinii przełożonych nie wyróżniał się niczym szczególnym. Był sumienny, pracowity cichy, pobozny i pokorny. W 1934 r. wykryto u niego początki gruźlicy.

Święcenia kapłańskie otrzymał w Krakowie, 23 czerwca 1935 r., z rąk krakowskiego biskupa pomocniczego Stanisława Rosponda. Jego pierwszym miejscem posługi kapłańskiej był klasztor franciszkański w Krośnie, gdzie miał podreperować zdrowie. Tam dał siebie poznać jako spowiednik, wiele godzin dziennie spędzał w konfesjonale.

W sierpniu 1936 r., na wyraźną prośbę Ojca Maksymiliana Kolbego, został przeniesiony do Niepokalanowa. Ojciec Maksymilian mianował go swoim zastępcą. Mówiono, że chciał go przygotować na swojego przyszłego zastępcę. W niepokalanowskim klasztorze pełnił szereg funkcji, które powierzył mu Ojciec Maksymilian, widząc jego ducha całkowitego oddania się Niepokalanej. I tak był redaktorem "Rycerza Niepokalanej" (listopad 1936 - wrzesień 1939), "Rycerzyka Niepokalanej” (styczeń 1937 - marzec 1938 i listopad 1938 - marzec 1939), "Małego Rycerzyka Niepokalnej" (listopad 1938 - marzec 1939) i łacińskiego wydania "Rycerza" - "Miles Immaculatae" (styczeń 1938 - wrzesień 1939).

W Niepokalanowie Ojciec Pius pisał wiele artykułów maryjnych, miał "lekkie pióro", jego liczne teksty charakteryzują się spójną treścią i głębokim przemyśleniem tematu. Jako zastępca przełozonego nie tylko załatwiał szereg spraw dotyczących klasztoru, ale głosił do braci poranne konferencje i homilie. Oprócz licznych artykułów pozostawił po sobie książkę mariologiczną w maszynopisie Oddanie się Niepokalanej w praktyce codziennego życia. Bracia cenili go za jego cierpliwość i wyrozumiałość. Sam borykał się z wadą jąkania, co - jak sam czasem mówił - "ćwiczy mnie w cnocie pokory".

II wojna światowa przerwała jego życie. 9 września 1939 r. wraz z Ojcem Maksymilianem i 30 współbraćmi został aresztowany i jako więzień przebywał w obozach: Lamsdorf (Łambinowice), Amtitz (Gębice) i Schildberg (Ostrzeszów). 8 grudnia 1939 r. wszyscy franciszkanie zostali zwolnieni i powrócili do Niepokalanowa.

Po powrocie z niemieckich obozów, dla podreperowania zdrowia, przebywał w klasztorze Sióstr Rodziny Maryi w Ostrówku. W czerwcu 1940 r. powrócił do klasztoru w Niepokalanowie.

Ponownie został aresztowany wraz z Ojcem Maksymilianem, bł. Antoninem Bajewskim i dwoma innymi współbraćmi przez gestapo 17 lutego 1941 r. Franciszkanie zostali osadzeni w więzienia na Pawiaku w Warszawie. 4 kwietnia 1941 r. został przetransportowany do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Otrzymał tam numer 12832.

W obozie, z powodu wyczerpania, ciężkiego pobicia, choroby "róży twarzy" i bolesnej rany nogi, po kilku miesiącach trafił do obozowego szpitala. Tam z poświęceniem, mimo zakazu, narażając własne życie, pomagał innym fizycznie i duchowo. Dużo spowiadał i głosił duchowe pogadanki. Własne cierpienie znosił cierpliwie. Zmarł z wyczerpania, zaopatrzony sakramentami świętymi przez współwięźnia, ks. Konrada Szwedę, w nocy z 12 na 13 grudnia 1941 r. Jego ciało zostało spalone w krematorium.

Ks. Szweda wspominał słowa Ojca Piusa, często powtarzane w obozie: "Dotychczas pisaliśmy i mówiliśmy innym jak należy znosić cierpienie - teraz musimy sami praktycznie przez to przejść, bo w przeciwnym razie co warte by były nasze słowa?". Nazwany został w obozie apostołem cierpienia.

13 czerwca 1999 r. papież Jan Paweł II w Warszawie wraz ze 107 innymi Męczennikami z okresu hitlerowskiej okupacji z lat 1939-1945 Ojciec Pius został ogłoszony błogosławionym.

Bł. Pius Maria Bartosik jest patronem klasztoru Radia Niepokalanów.

MODLITWA DO BŁOGOSŁAWIONYCH MĘCZENNIKÓW Z NIEPOKALANOWA

Boże, nasz Ojcze,
który w Swoim Synu ukrzyżowanym i zmartwychwstałym
dajesz nam źródło życia i świętości, nadziei i radości, pokoju i dobra,
wysławiamy zwycięstwo Twoich darów objawione w męczeństwie Twoich sług błogosławionych:
Piusa i Antonina, Tymoteusza i Bonifacego z Niepokalanowa,
kapłanów i braci z Zakonu św. Franciszka w czasie II światowej.
Błagamy Cię pokornie doprowadź nas za ich wstawiennictwem
do blasku prawdy ewangelicznej, która nie zna zniewolenia i zdrady
oraz rozpal płomień miłości serafickiej, która wszystko przetrwa i przetrzyma,
abyśmy bez leku i przygnębienia, lecz z ufnością
kroczyli drogami trzeciego tysiąclecia we wspólnocie Kościoła.
Szczególnie prosimy o łaskę...
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Teresa M. Michałek, FN / red.

Fot. Archiwum Niepokalanowa / Dephositphotos