Daj mi moc przeciwko nieprzyjaciołom Twoim

Średniowieczna XIV-wieczna Sorbona szykowała się na kolejną dysputę o Niepokalanym Poczęciu Najśw. Maryi Panny. Prawda ta, według ówczesnej nauki i teologów, była prawie z góry przeznaczona na porażkę. A jednak franciszkanin Jana, ze szkockiej miejscowości Duns, zwany Janem Dunsem Szkotem, wprawnym językiem wyjaśnił zawiłości ówczesnej myśli teologicznej.

Bł. Jan Duns Szkot († 1308) - nazywany Doktorem Subtelnym (Doctor Subtilis), nauczał w Cambridge, Oksfordzie, Paryżu i Kolonii. Jemu historia przyznała zasługę przełamania oporu teologów wobec nauki o Niepokalanym Poczęciu Matki Bożej. Franciszkanin odwrócił średniowieczne rozumowanie i swoje argumenty oparła na tym, że "odkupieńcze dzieło Chrystusa nie byłoby doskonałe, a Chrystus nie byłby doskonałym Odkupicielem, gdyby nikt nie był ustrzeżony przed grzechem pierworodnym".

Doktor Subtelny prosił Maryję o pomoc i wstawiennictwo, by Ona dała mu takie słowa i argumenty, które przekonają innych teologów do przyjęcia prawdy o Jej Niepokalanym Poczęciu. Chciał chwalić wielkość Matki Najśw., która została ustrzeżona przed grzechem pierworodnym, nie ze względu na swoje zasługi, ale na Zbawczą moc i działanie łaski odkupieńczej, dokonanej przez Jej Syna Jezusa Chrystusa - jedynego Zbawiciela świata. Tak wierzył prosty lud chrześcijański. Franciszkanin prosił też o moc przeciw "Jej nieprzyjaciołom", którymi byli nie jacyś jawni wrogowie Kościoła, ale wielcy teologowie. Według przekazów Duns Szkot, kiedy modlił się do Maryi wspomnianymi słowami, Ona miała skłonić swoją głowę na znak potwierdzenia.

Wieki później, pod koniec XX w. inny franciszkanin św. Maksymilian M. Kolbe będzie się modlił tymi samymi słowami.

Dozwól mi chwalić Cię, Panno Przenajświętsza! Dozwól, bym własnym kosztem Cię chwalił! Dozwól, bym dla Ciebie i tylko dla Ciebie żył, pracował, cierpiał, wyniszczył się i umarł! Dozwól, bym do Ciebie cały świat przywiódł! Dozwól, bym się przyczynił do jeszcze większego, do jak największego wyniesienia Ciebie! Dozwól, bym Ci przyniósł taką chwałę, jakiej jeszcze nikt Ci nie przyniósł! Dozwól, by inni mnie w gorliwości o wywyższenie Ciebie prześcigali, a ja ich, tak, by w szlachetnym współzawodnictwie chwała Twoja wzrastała coraz głębiej, coraz szybciej, coraz potężniej, tak, jak tego pragnie Ten, który Cię tak niewysłowienie ponad wszystkie istoty wyniósł. W Tobie jednej bez porównania bardziej uwielbionym stał się Bóg, niż we wszystkich świętych swoich. Dla Ciebie Bóg stworzył świat. Dla Ciebie i mnie też Bóg do bytu powołał. Skądże mi to szczęście? O, dozwól mi chwalić Cię, Panno Przenajświętsza!"

Kim są nieprzyjaciele Niepokalanej? Według św. Maksymiliana, to wszyscy "nieprzyjaciele Kościoła". Święty, zakładając Rycerstwo Niepokalanej, wymienia także wiele grup, które sa jawnymi wrogami Kościoła, a tym samym Maryi, Matki Kościoła. Tak Święty wyjaśnia, jak rozumie te słowa:

To wszystko, co skalane, co nie prowadzi do Boga, co nie jest miłością; to wszystko, co pochodzi od węża piekielnego czy kłamstwa i on sam, więc wszystkie nasze wady, wszystkie winy. Prosimy Ją, by nam dała moc przeciwko nim. Bo po to tylko istnieją wszystkie nabożeństwa, po to modlitwa, po to Sakramenty św., byśmy otrzymali moc do pokonania wszystkich przeszkód w dążeniu do Boga w coraz gorętszym umiłowaniu, w upodobnieniu się do Boga, w zjednoczeniu się z Bogiem samym. Jak od Boga wyszliśmy przez stworzenie, tak i do Boga wracamy; cała przyroda nam o tym mówi, i gdziekolwiek spojrzymy, tam napotykamy po akcji reakcję równą i przeciwną, jako echo działalności Bożej i działalności też w stworzeniu. Na tej powrotnej drodze reakcji istota obdarzona wolną wolą napotyka na trudności i przeciwności, które Pan Bóg dopuszcza na to, by bardziej jeszcze wzmóc siłę dążenia tej istoty do Niego. By jednak istota ta miała dostateczną ku temu siłę, musi się modlić, musi o tę siłę prosić Tego, który jest Źródłem wszelkiej siły i który z miłością spogląda na wysiłki swojego stworzenia i pragnie, by ono szczerze chciało do Niego przyjść i nie szczędzi mu pomocy. I chociaż to stworzenie, to Jego dziecię drogie, potknie się w drodze, upadnie, skala, pokaleczy, Ojciec ten miłościwy nie może patrzeć na jego nieszczęście. Zsyła Jednorodzonego Syna swego, który życiem swoim i nauką wskazuje mu drogę jasną i pewną. Krwią zaś swoją Przenajświętszą o wartości nieskończonej omywa brud i leczy rany. By zaś dusza z obawy przed naruszoną sprawiedliwością Bożą nie traciła nadziei, posyła Bóg uosobienie swojej miłości, Oblubienicę Ducha miłości matczynej - Niepokalaną, całą piękną bez skazy, chociaż ludzką córę, siostrę istot ludzkich i Jej zleca szafowanie całym miłosierdziem swoim względem dusz. Ustanawia Ją Pośredniczką łaski, wysłużonej przez swego Syna, Matką łaski, Matką dusz z łaski zrodzonych, odrodzonych i wciąż odradzających się w coraz doskonalszym ubóstwieniu."

Dozwól mi chwalić cię, Panno Przenajświętsza... - ma swoje źródło, a jednocześnie ukazuje czym jest całkowite oddanie się (poświęcenie) Niepokalanej. Chcemy tak należeć do Niej, by już nic w nas nie pozostało z nas samych, aby Ona przez nas mówiła i działała. Chcemy upodobnić się do Niepokalanej we wszystkim i żyć, jak Ona, pełniąc wolę Bożą.

I my powtarzajmy te słowa modlitwy do Najśw. Maryi Panny i prośmy Ją, byśmy tak należeli do Niej, by Ona żyła w nas, promieniowała w nas na nasze otoczenie, bo w ten sposób oddamy jak Największą chwałę Bogu, poprzez nasze uświęcenie.

Teresa M. Michałek, FN / red.
Fot. Dephositphotos