O. Stanisław Maria Piętka OFMConv (1953-2025)

Profes wieczysty i kapłan, jubilat w Zakonie, zmarł 9 XI 2025 r. w klasztorze św. Maksymiliana Niepokalanów Lasek w Teresinie; ukończył 72 lata, przeżywszy 53 lata jako zakonnik i 46 lat jako kapłan.

Ojciec Stanisław Maria Piętka
10 lipca 1953 – 9 listopada 2025

O. Stanisław Piętka ur. 10 VII 1953 r. w Sochaczewie, w rodzinie Józefa i Marianny z d. Kociszewska. Miał dwóch młodszych braci. Został ochrzczony 22 VII 1953 r. w kościele parafialnym pw. Wniebowzięcia NMP w Kampinosie, otrzymując imiona Stanisław Jan.

W latach 1960-1968 kształcił się w Szkole Podstawowej w Kampinosie, po ukończeniu której kontynuował naukę w Niższym Seminarium Duchownym 00. Franciszkanów w Niepokalanowie (1968-1972). W tym czasie w Niepokalanowie przyjął sakrament bierzmowania z rąk ks. bp. Jerzego Modzelewskiego - biskupa pomocniczego arch. warszawskiej. Po eksternistycznym egzaminie maturalnym w Mińsku Mazowieckim, 26 IV 1972 r., i otrzymaniu świadectwa dojrzałości Liceum Ogólnokształcącego, podjął decyzję o wstąpieniu do zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych Prowincji Matki Bożej Niepokalanej. W podaniu o przyjęcie, prócz woli zostania kaptanem zakonnym, wyraził także pragnienie zdobywania dusz dla Chrystusa przez Niepokalaną.

2 IX 1972 r. rozpoczął nowicjat w Łodzi-Łagiewnikach pod kierunkiem o. Augustyna Januszewicza. Po roku, 2 IX 1973 r., złożył pierwszą profesją zakonną na ręce wikariusza prowincji krakowskiej, o. Albina Dudka.

W tym samym roku rozpoczął dalszą formację zakonną i studia filozoficzno-teologiczne w WSD 00. Franciszkanów w Krakowie, zwieńczone w 1979 r. Dyplomem ukończenia studium, po zdaniu egzaminu "Theologicum" i napisaniu pod kierunkiem o. Damiana Synowca pracy dyplomowej: Reformy generała Montanari w polskiej prowincji franciszkanów w latach 1619-1625.

Od samego początku w oczach wszystkich wychowawców był widziany jako pobożny, uczynny i koleżeński, otwarty i szczery, sumienny i ofiarny oraz pogodny i gorliwy alumn, wywierający pozytywny wpływ na otoczenie, a przez samych współbraci uważany za jednego z lepszych kleryków. Ciekawostką może być fakt, że w seminarium krakowskim był kapitanem sportu, jednak - jak pisze wychowawca - "sportem zajmował się raczej teoretycznie niż praktycznie".

Po czterech latach formacji wstępnej, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, 8 XII 1977 r. w Krakowie złożył śluby wieczyste, które przyjął wspomniany o. Albin Dudek, wówczas prowincjał krakowski.

Okres formacji seminaryjnej został uw1enczony święceniami kapłańskimi. Najpierw 10 VI 1978 r. z rąk ks. bp. Stanisława Smoleńskiego - biskupa pomocniczego arch. krakowskiej, przyjął w Krakowie święcenia diakonatu, a 27 V 1979 r. ks. bp Zbigniew Kraszewski -biskup pomocniczy warszawski, udzielił mu w Niepokalanowie święceń w stopniu prezbiteratu.

Zaraz po święceniach, w połowie lipca 1979 r. o. Stanisław udał się do Miedniewic, gdzie przez rok służył pomocą duszpasterską i katechetyczną przy tamtejszej parafii. Po roku został skierowany do Niepokalanowa, gdzie posługiwał jako spowiednik i ojciec Duchowny Niższego Seminarium Duchownego, opiekował się też kołem Rycerstwa Niepokalanej i uczył się posługi rekolekcjonisty. W sierpniu 1981 r. powrócił do Miedniewic jako katecheta i duszpasterz, a zwłaszcza jako opiekun grupy MI. Na przełomie lat 1984-1985 wyjechał do Otwocka, by tam służyć jako kapelan Sióstr Franciszkanek Maryi. W tym czasie z ramienia Prowincji miał współpracować z Ośrodkiem Apostolstwa Trzeźwości w Zakroczymiu. Natomiast od sierpnia 1985 r. przebywał w klasztorze warszawskim, gdzie pełnił obowiązek ekonoma, nie stroniąc od pracy katechetycznej i rekolekcyjnej.

Jeszcze w styczniu 1981 r. złożył podanie o możliwość rozpoczęcia studiów w zakresie mariologii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, na które otrzymał pozwolenie od prowincjała. Tym samym w latach 1981-1983 podjął studia magistersko-licencjackie z teologii dogmatycznej o kierunku mariologicznym, które kontynuował w latach 1987-1988, uzyskując w październiku 1988 tytuł magistra teologii w zakresie teologii dogmatycznej w oparciu o pracę: Wstawiennictwo Najśw. Maryi Panny według odnowionej rzymskiej liturgii eucharystycznej po Soborze Watykańskim II, napisaną pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Andrzeja Zuberbiera.

Aby uzyskać licencjat kanoniczny z teologii dogmatycznej już na Wydziale Teologicznym UKSW, musiał poczekać do 29 VI 2010 r. Ostatnią motywacją - jak sam pisał w podaniu - było dokończenie przerwanych studiów z powodu pożaru i spalenia zebranych materiałów. W październiku 2010 r. rozpoczął niestacjonarne teologiczne studia doktoranckie ze specjalności mariologia na Wydziale Teologicznym UKSW w Centrum Studiów Mariologicznych "Kolbianum" w Niepokalanowie, które ukończył w 2012 r. W marcu 2015 r., po obronie rozprawy doktorskiej Teologiczne znaczenie i aktualność Dyplomika Militia Immaculatae w świetle pism św. Maksymiliana Kolbego. Studium historyczno-teologiczne, napisanej pod kierunkiem o. dr. hab. Grzegorza Bartosika - prof. UKSW, uzyskał tytuł doktora nauk teologicznych w dyscyplinie mariologia.

Ze względu na swoją pasję i zdolności, był wybierany w latach 1999-2005 i 2008-2014 do Zarządu Polskiego Towarzystwa Mariologicznego. Od 2012 r. był również członkiem korespondentem Międzynarodowej Papieskiej Akademii Maryjnej.

Jednak głównym rysem jego życia była praca na rzecz Rycerstwa Niepokalanej. Od czasów kleryckich - jak sam wspomina - interesowała go szczególnie mariologia św. Maksymiliana M. Kolbego. W opiniach z seminarium czytamy, że z zapałem oddawał się sprawom misyjnym i działalności w sekcji charytatywnej koła Rycerstwa Niepokalanej; że był wręcz przejęty ideą św. Maksymiliana M. Kolbego. Także od pierwszych lat swej posługi kapłańskiej zaangażował się w opiekę nad grupami MI przy naszych kościołach w Miedniewicach i Niepokalanowie. Będąc jeszcze w Warszawie, został wybrany w 1986 r. Asystentem Prowincjalnym ds. Rycerstwa Niepokalanej, który to obowiązek pełnił nieprzerwanie do roku 2000.

Z tej racji w sierpniu 1987 r. obediencja skierowała o. Stanisława do Niepokalanowa, gdzie jednocześnie wypełniał posługę stałego spowiednika sióstr klarysek w nowopowstałej fundacji w Miedniewicach. Natomiast w 1989 r. został posłany do Niepokalanowa Lasku, gdzie uchwałą kapituł stał się przełożonym tego domu filialnego (do 2004 r.) i kierownikiem Ośrodka Formacyjnego Rycerstwa Niepokalanej. Ponownie przyjął te obowiązki w latach 2012-2016. Przez dziesięć lat (1989-1999) był też zastępcą dyrektora narodowego Rycerstwa Niepokalanej, a następnie w latach 1999-2005 i 2012-2021 Prezesem Narodowym Stowarzyszenia "Rycerstwo Niepokalanej" w Polsce.

Większość z braci wspomina o. Stanisława z tego okresu jako niestrudzonego kaznodzieję, rekolekcjonistę, budowniczego domu rekolekcyjnego i kaplicy w Niepokalanowie Lasku, jeżdżącego po całej Polsce propagatora kultu i oddania się Niepokalanej w duchu św. Ojca Maksymiliana M. Kolbego, a jednoczenie otwartego, życzliwego, troskliwego, towarzyskiego, bez uprzedzeń, nie zrażającego się niczym - jednym słowem - dobrego zakonnika i kapłana.

Śladem tego maryjno-kolbiańskiego ducha o. Stanisława są również liczne artykuły, m.in. w miesięcznikach: "Rycerz Niepokalanej", "Informator Rycerstwa Niepokalanej", "Echo Niepokalanowa", "Listy z Niepokalanowa", "Biblioteka Kaznodziejska"; tygodnikach: "Niedziela" (za współpracę z którym otrzymał w 2010 nagrodę Sursum Corda) i "Źródło", a także kilka w "Naszym dzienniku"; oraz różne materiały w formie broszur. Można znaleźć też kilka publikacji w serii "Biblioteki Mariologicznej" Polskiego Towarzystwa Mariologicznego czy w roczniku prowincji warszawskiej "Lignum Vitae". Był także współorganizatorem sympozjów o tematyce maryjnej i kolbiańskiej, które odbyły się w Niepokalanowie: trzech ogólnopolskich i dwóch międzynarodowych.

Będąc przełożonym w Niepokalanowie Lasku, przyczynił się również do organizowania Międzynarodowego Katolickiego Festiwalu Filmów i Multimediów w Niepokalanowie.

W 2004 r. kapituła prowincjalna wybrała o. Stanisława Piętkę definitorem prowincjalnym i gwardianem klasztoru Niepokalanów, a tym samym został Asystentem Narodowym MI i Kustoszem Sanktuarium w Niepokalanowie. Pełnił te urzędy przez dwie kadencje do roku 2012.

Powierzano mu też inne funkcje w ramach zakonnej prowincji. Oprócz wspomnianych, został w 1992 r. powołany do prowincjalnej Komisji Dzieła Powołań Kapłańskich i Zakonnych, a w 1996 r. wszedł w skład prowincjalnej Komisji ds. Apostolstwa. Był też członkiem innych komisji, które powstawały ad hoc dla przygotowania różnych inicjatyw - jak np. Jubileuszu 25-lecia kanonizacji św. Maksymiliana, 70. rocznicy męczeńskiej śmierci Świętego i kapituły duchowej prowincji nt. dziedzictwa kolbiańskiego, czy dla wypracowania programu niektórych dzieł. W latach 1993-2004 wykładał teologię dogmatyczną w WSD 00. Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach i w niepokalanowskim junioracie. W 1996 r. zlecono mu funkcję członka Zarządu "Telewizji Niepokalanów". Wielokrotnie bracia wybierali o. Stanisława jako delegata na kapitułę prowincjalną.

Został też doceniony w kościele warszawskim. Od 2006 r. metropolita warszawski powierzał mu obowiązek cenzora ksiąg i publikacji wydawanych przez Wydawnictwo 00. Franciszkanów w Niepokalanowie, który to pełnił wytrwale i skrupulatnie do końca swoich dni. Włączył także o. Stanisława do Rady Duszpasterskiej Arch. Warszawskiej (2009-2012) i wielokrotnie mianował ojcem duchownego dekanatu błońskiego (od 2013 r.).

Praktycznie od początku życia zakonnego i kapłańskiego towarzyszyły o. Stanisławowi liczne choroby, które jednak nie załamywały go, ale jeszcze bardziej przekonywująca pozwoliły mu głosić Słowo Boże. Świadectwem tego mogą być cieszące się uznaniem organizowane i prowadzone rekolekcje dla osób niepełnosprawnych lub - w ostatnich latach - dla osób z chorobą onkologiczną.

Od paru lat stan zdrowia pogorszał się, co budziło także zaniepokojenie wśród wiernych, zwłaszcza członków Rycerstwa Niepokalanej. W konsekwencji podjął terapię i był wielokrotnie zmuszony udawać się do szpitali. W ostatnich miesiącach nastąpiło załamanie chorobowe. Ostatecznie siostra nasza śmierć cielesna czekała na Ojca w jego ulubionym klasztorze w Niepokalanowie Lasku. Kilkanaście dni po powrocie z dłuższego pobytu w szpitalu, gdy pragnął udać się na nabożeństwo wypominkowe do kaplicy, poczuł się słabo i mimo wezwania pogotowia ratunkowego i podjęcia próby reanimacji, nie udało się przywrócić oddechu i akcji serca. Odszedł do Domu Matki otoczony obecnością i modlitwą współbraci z klasztoru, krótko po otrzymaniu świętych sakramentów.

Uroczystości pogrzebowe o. Stanisława Piętki odbyły się 13 XI 2025 r. w Niepokalanowie. Rozpoczęty się o godz. 10 modlitwą różańcową w wypełnionej po brzegi wiernymi kaplicy-sanktuarium św. Maksymiliana, po czym trumna Zmarłego została procesyjnie przeniesiona do bazyliki, gdzie o godz. 11 o. bp Piotr Kleszcz - biskup pomocniczy arch. łódzkiej, przewodniczył uroczystej Mszy św. w intencji Ojca Stanisława. W koncelebrze byli obecni: ks. bp Rafał Markowski - biskup pomocniczy arch. warszawskiej, o. Piotr Żurkiewicz - prowincjał prowincji warszawskiej, o. Robert Wołyniec - wikariusz prowincji gdańskiej, o. Marian Michasiów - sekretarz prowincji krakowskiej, a także delegaci prowincjalni z Ukrainy, Słowacji i Rosj oraz licznie zgromadzeni kapłani zakonni i diecezjalni (ok. 180 kapłanów). W uroczystościach

wzięły również udział siostry i bracia zakonni oraz rzesze wiernych, zwłaszcza z różnych ośrodków Rycerstwa Niepokalanej w Polsce. Okolicznościową homilię wygłosił o. Grzegorz Bartosik z Niepokalanowa. Ciało zmarłego Ojca zostało złożone na cmentarzu zakonnym w Niepokalanowie.

Procesję na cmentarz poprowadził i przewodniczył modlitwom nad trumną zmarłego o. Mirosław Adaszkiewicz - gwardian klasztoru Niepokalanów Lasek.

Oprac. o. Jan M. Olszewski - sekretarz prowincji warszawskiej franciszkanów konwentualnych

Wiadomości